San Pantaleo met Lotte

Net een kind
De eerste keer dat ik alleen reed over Sardinië, was in mei 2016. Ik reed van Olbia naar Santa Teresa di Gallura, via een weg met veel bochten, dwars door het glooiende heuvellandschap. De weg is zo aangelegd dat je je bijna deinend voortbeweegt. Het heeft iets ritmisch, iets rustgevends. Het was einde middag en de zon stond al wat lager. De natuur krijgt dan een magische gloed. Het deed me denken aan de schilderijen van Bob Ross. De contouren van de bomen, de bloemen en de heuvels worden een beetje wazig. Alsof je droomt; het is niet te vatten, niet vast te leggen in een foto.  Ik sloeg spontaan een kreet uit. Ik reed waarachtig door een schilderij. Het voelde als een ontdekking. Ik voelde me een kind dat net een verborgen schat had gevonden. Een combinatie van opwinding en verrukking.

Aperitief voor hart en ziel
Verdwalen op Sardinië is het beste wat je kan overkomen. Ik was onderweg naar mijn hotel. Het was mijn eerste dag op Sardinië  en ik was nog niet bekend met het eiland en de weg. Ingrediënten om verkeerd te rijden. Achteraf gezien viel het wel mee met dat verkeerd rijden, maar op dat moment voelde het alsof ik een ontdekking deed. Ik nam namelijk een verkeerde afslag en belandde op het meest idyllische pleintje dat ik ooit had gezien: Piazza Vittorio Emanuele in San Pantaleo.

Een kleine kerk, spelende kinderen op het plein met in het midden een enorme prunus in bloei, een kunstgalerie en aan de zijkant Caffé Nina met een terras in de zon.
Het was einde middag, begin van de avond, hét moment voor een aperitief. Vaak bestaat dit uit een glas Spritz met een plankje pecorino en prosciutto, geserveerd op pane carasau, een typisch Sardijns flinterdun knapperig brood. Goddelijk. Ook al zat het terras vol, er heerste een weldadige rust. Het geroezemoes van stemmen ebde weg, naar de bergen, de blauwe lucht in. Immers, het is een open plein, niet begrensd door muren of huizen. Ik nam een slok van mijn Spritz, keek naar de ontplofte prunus met zijn witte bloemen en voelde aan alles in mij dat dit alles een aperitief was voor mijn hart en ziel. Salute!

Mijn favoriete plekjes

Foresta G.

Wil je een unieke jurk? Ga dan naar Foresta G. 80% van de kleding wordt door Foresta en haar moeder ontworpen. Hun doel: elke vrouw zich mooi laten voelen. En dat lukt ze aardig. De jurken zijn zo ontworpen dat er voor elk lijf wel een passend model te vinden is. Een ode aan de vrouwelijkheid op een elegante wijze.

Foresta G.

Via Torres 1

07026 San Pantaleo (OT)

Jerry’s Crudi e Bollicine

Klein maar oh zo gezellig!  Jerry houdt van een feestje en weet wat lekker eten is. De nadruk in het menu ligt op vis en zeevruchten: mosselen, ceviche, tonijntartaar. Laat je verrassen door zijn simpele maar oh zo lekker gerechten met bijpassende wijnen.

De bergen van San Pantaleo

Als er iets kenmerkend is voor San Pantaleo, dan zijn het wel de immense granieten rotsformaties die je aanstaren zodra je San Pantaleo inrijdt. Ik ervaar ze als magisch en magnetisch. Ik hoor ze nog net niet mijn naam roepen. Ik was dan ook erg blij toen ik het wandelpad van Stazzo Manzoni naar Stazzo Li Pinnitteddi ontdekte! Je moet niet vies zijn van een beetje klauteren: goede wandelschoenen zijn aan te raden. Wat je onderweg tegenkomt? Adembenemende vergezichten, talloze gezichten en hoofden in de rotsformaties en met een beetje geluk een schildpad.

Ga ’s ochtends voor de lange wandeling van stazzu naar stazzu (ongeveer 2,5 à 3 uur). Of in de late namiddag voor een korte wandeling tot aan de ‘Alieno’ van waar je vaak een prachtige zonsondergang kan zien.  

Auteur van de post: Lotte

Belangrijkste foto: photo credit FZA_1970